مرگ من

مرگ من روزي فرا خواهد رسيد

در بهاري روشن از امواج دور

در زمستاني غبار آلود و دور

يا خزاني خالي از فرياد و شور

مرگ من روزي فرا خواهد رسيد

روزي از اين تلخ و شيرين روزها

روز پوچي همچو روزان دگر

سايه اي ز امروزها؛ ديروزها

ديدگانم همچو دالانهاي تار

گونه هايم همچو مرمرهاي سرد

ناگهان خوابي مرا خواهد ربود

من تهي خواهم شد از فرياد درد

مي خزند آرام روي دفترم

دستهايم فارغ از افسون شعر

روزگاري شعله مي زد خون شعر

خاك مي خواند مرا هر دم به خويش

مي رسند از ره كه در خاكم نهند

آه شايد عاشقانم نيمه شب

گل به روي گور غمناكم نهند

بعد من ناگه به يكسو مي روند

پرده هاي تيره دنياي من

چشمهاي ناشناسي مي خزند

روي كاغذها و دفترهاي من

در اتاق كوچكم پا مي نهد

بعد من با ياد من بيگانه اي

در بر آيينه مي ماند به جاي

تار موئي ؛ نقش دستي ؛ شانه اي

هر چه بر جا مانده ويران مي شود

روح من چون باد بان قايقي

در افقها دورو پنهان مي شود

مي شتابند از پي هم بي شكيب

روزها و هفته ها و ماهها

چشم تو در انتظار نامه اي

خير مي ماند به چشم راهها

ليك ديگر پيكر سرد مرا

مي فشارد خاك دامنگير خاك!

بي تو دور از ضربه هاي قلب تو

قلب من مي پوسد آنجا زير خاك

بعدها نام مرا باران و باد

نرم مي شويند از رخسار سنگ

گور من گمراه مي ماند به راه

فارغ از افسانه هاي نام و ننگ